't is maar een weekendje

Donderdagavond acht uur: stress op de Mijdrechtstraat. Hoe gaan we morgen naar Drie, de camping op de Veluwe. Wel of geen fietsen mee, welke auto dan (wellicht kunnen we met Bas en Hester auto's ruilen), welke fietsen, "wat als de camping vol is, het is tenslotte zomervakantie San" zegt Reinier erg ongerust. Na een uur overleg zijn we eruit. Reinier gaat morgen (13 juli) met de trein naar zijn werk. Sandra pakt de auto in, neemt de drie fietsen van de vrouwen mee en gaat direct zodra de school van Zon haar bel heeft laten klinken vertrekken om de enorme stroom weekendtoeristen voor te zijn! Reinier en Miki gaan waarschijnlijk op de fiets van Utrecht naar Drie fietsen, of een gedeelte met de trein.

Ok, da's een plan. Het wordt donker buiten en we gaan lekker slapen in ons heerlijke grote, zachte comfortabele bed.

Vrijdagmorgen, Bas belt. Autoruil is OK. Dus, wij hun bus mee en Bas en Hester onze Scenic. Ok, da's makkelijk, want dan kunnen de mannen op de terugweg ook mee. Doen dus.

Vertek van Sandra loopt uit. De haren van de buurmeisjes moeten nog worden ingevlochten. De poezen moeten nog eten en drinken. De rolluiken moeten dicht, stel je voor dat er iemand de gammele poortdeur nou eens eindelijk open schopt. Kwart voor 1, zucht bijna klaar. Reinier belt. "Ik heb nog een fietsreparatie setje nodig." Ok, zal ik klaarleggen. Tien over 1, Reinier belt. Ja zeg, nu moeten we echt weg hoor! De file en de volle camping hangt als een donderwolk boven de donkere woonkamer van de Mijdrechtstraat. "Ja?", zeg ik. "Is het gelukt?" vraagt hij. "Ja, hoor, we gaan nu weg. Ik bel als ik een plekje heb weten te bemachtigen." Dag straat, dag huis, dag huisdieren.

Vlakbij de camping uit ik in de bus (we zitten met z'n 3-en voorin naar de eeuwig durende kinderliedjes cd te luisteren) mijn onrust. Wat nou meiden, als de camping in Drie vol is?
Als er nou geen plek is, wat doen we dan???

Yuna kijkt me rustig aan en zegt: "Mama, dan gaan we toch naar nul?"

We nemen de afslag in Speuld. Vlakbij het frietenkraampje waar Fredi en ik eind vorige eeuw op onze fietstocht van Utrecht naar Nunspeet genoten hebben van een warme hap.

We arriveren rond 2 uur op de camping. Licht nerveus parkeer ik de bus en we lopen het terrein op.

Nou ja zeg, de camping is half leeg. Tja, dan volgt weer een nieuw dilemma. Welk plekje moet ik uitkiezen. De verantwoordelijkheid van een succesvol weekend met de juiste hoeveelheid ochtendzon, dito avondzon en kwalitatief hoogstaand uitzicht op de kromme loofbomen van het Speulderbos drukt zwaar op mijn schouders. Maar, ik zou Sandra niet zijn als ik niet voor een plekje zou kiezen dat we al eens eerder hadden.

Wat doe ik mezelf toch steeds weer aan met de kampeeruitstapjes......